sanal kimlik bunalımı aforizmaları

bunları yazdığım sırada tivitır takipçi sayımın 34 olması beni öyle bir rahatlatıyor ki bilemezsiniz. tabi yazının devamını okursanız anlayabilirsiniz.


sosyal ağlardan oluşan tüm siteler dahil aslında bu konuya; nedeni ise İnternet ile azcık işi olan herkesin zaten feysbuk, tivitır, firiends bilmem ne falan üyelikleri var. yalnız kimlikleri henüz açıklamamışlarsa oradaki durum genelde şuna bürünüyor :


yeni bir kimlik edinme, sebebi çok basit : ÖZGÜRLÜK! hayatında yaşayamadığı ego tatminini istediği kişiye ayar vererek, insan içinde ağzına alamadığı küfürleri ederek, savunamadığı bir fikri rahatça dile getirerek vs. vs. bir süre sonra ise ahkamlar, toplumsal genellemeler ve nihayetinde ÖZGÜVEN tavan!


ilk hesap açma dönemini henüz yaşadığım için şahsen kendim ve ben oturdum takipçisi (follower) olduğum kimselerin eğer ki  takipçi sayıları bana göre uçmuş durumda ise böyle bi "takip etmezsen sikime" durumları olduğunu farkettim. velhasılı (biz olmasak sen hiçtin oluum!) elde edilen nedir çok anlamış değilim. bazılarında ise günün 20 saati online olma durumu var. meraklardayım aslına bakarsan, napıyosun abi o kadar saat? işsizsindir, öğrecisindir de hiç mi yemiyosun, içmiyosun -doğal devamı- sıçmıyosun? geçtim ulan sevgilin falan da mı yok? sevişebilecek durumda olur insan yahu arada sırada :D 


bir de şunu farkettim ki ünlülere yavşama, karşılık gelmeyince de ardından sallama çokta işe yaramıyor, hatta ardından takipsizlik kararı (unfollow) geliyor. zaten saçma değil mi (adam ünlü amk!) seni diğerleri neden sallasın ki, bildiğin kendi ayağına sıkma durumları işte!


bu ve buna benzer hikayeler sinsilesi; yani sanal yaşam da artık doğmuş ve hızla büyüyor. kendi kimliğimizin yanında artık sanal kimliğimizde oluşmuş. ben boşuna demiyorum "bir mezarlık dolusu ceset çıkar benden" diye.


sanal kalın :D

sanı

diğer anahtarın sende olduğunu biliyorum ya,
kapıyı açıp içeri girdiğimde hep sen geldin sanıyorum
hem de her seferinde yanılacağımı bile bile,
umut işte!

kül

arası açılıyor her aklıma düşüşünün,
zihnimde yaktığın fotoğraflarım,
                                    fotoğrafların,
                                             fotoğraflarımız.

hepsinin külünde bir damla gözyaşım,
yetmeyecek biliyorum, korkuyorum,
hiçbir anıyı kurtarmaya...

geçit

ne hallerdeyim; sövgü doldum yine.
hangimiz umrundayız ki zamanın,
kapanırken kapılarımız bir bir yüzümüze.
acırım sadece kendime,
mücrim oldum kendi gözümde.
aramaya gerek yok sebebi bende saklı, geçmişin unutulmaz günahları!


hem mutluluk neyine senin,
saatler akmışken ardına,
ya yol ver geçsin içinden acının şah'ı,
ya dur önünde kaçsın aklı!

bmdccb hikayesi

düşünüyorum çok uzun zamandan beri aslında, bir bedeni gömerken boşaltabiliyorlar mı içindekileri?
hepimiz bedenimizin içine o kadar çok bilgi yüklüyoruz ki; aile, çevre, arkadaş, iş vs. nihai olana ulaşabilmek için tüm çaba. bahsi geçen her etkileşimde bir başka kişilik doğuyor içimizde. çocukken ayrı, ergenken çok ayrı (hatta acayip) tiplere bürünüyoruz. olgunlaşma evresinde hepsini oturtmaya çabalıyoruz bazı hallerimizi özleyerek. kendimizi bulduğumuzda aslında, hayat devam ederken tanıştığımız bir sürü kendimizin bileşimini birleştiriyoruz. bu nedenle aklıma düştü bu blog'a adını vermeme neden olan içeriği uzun ama kendisi kısa cümle : birmezarlıkdolusucesetçıkarbenden!

TUTUŞTURUCU

tutuklaşmak ne garip;
dilinin dönmediği bir kelimeyi söyleyememekten çok öte.
beyninin veremeyecek cevapları var sanki.
karşına çıkan sadece bir cümle ki yapısını, öğelerini, kökünü öğrenmeye zorlandık yıllaraca
velakin ağzımdan çıkacağı boşverdim beynim sustu!!!