sanı

diğer anahtarın sende olduğunu biliyorum ya,
kapıyı açıp içeri girdiğimde hep sen geldin sanıyorum
hem de her seferinde yanılacağımı bile bile,
umut işte!

kül

arası açılıyor her aklıma düşüşünün,
zihnimde yaktığın fotoğraflarım,
                                    fotoğrafların,
                                             fotoğraflarımız.

hepsinin külünde bir damla gözyaşım,
yetmeyecek biliyorum, korkuyorum,
hiçbir anıyı kurtarmaya...

geçit

ne hallerdeyim; sövgü doldum yine.
hangimiz umrundayız ki zamanın,
kapanırken kapılarımız bir bir yüzümüze.
acırım sadece kendime,
mücrim oldum kendi gözümde.
aramaya gerek yok sebebi bende saklı, geçmişin unutulmaz günahları!


hem mutluluk neyine senin,
saatler akmışken ardına,
ya yol ver geçsin içinden acının şah'ı,
ya dur önünde kaçsın aklı!

bmdccb hikayesi

düşünüyorum çok uzun zamandan beri aslında, bir bedeni gömerken boşaltabiliyorlar mı içindekileri?
hepimiz bedenimizin içine o kadar çok bilgi yüklüyoruz ki; aile, çevre, arkadaş, iş vs. nihai olana ulaşabilmek için tüm çaba. bahsi geçen her etkileşimde bir başka kişilik doğuyor içimizde. çocukken ayrı, ergenken çok ayrı (hatta acayip) tiplere bürünüyoruz. olgunlaşma evresinde hepsini oturtmaya çabalıyoruz bazı hallerimizi özleyerek. kendimizi bulduğumuzda aslında, hayat devam ederken tanıştığımız bir sürü kendimizin bileşimini birleştiriyoruz. bu nedenle aklıma düştü bu blog'a adını vermeme neden olan içeriği uzun ama kendisi kısa cümle : birmezarlıkdolusucesetçıkarbenden!

TUTUŞTURUCU

tutuklaşmak ne garip;
dilinin dönmediği bir kelimeyi söyleyememekten çok öte.
beyninin veremeyecek cevapları var sanki.
karşına çıkan sadece bir cümle ki yapısını, öğelerini, kökünü öğrenmeye zorlandık yıllaraca
velakin ağzımdan çıkacağı boşverdim beynim sustu!!!